💸 De Beul van de Bureaucratie

Er zijn dagen dat ik mijn brievenbus hoor klepperen en ik meteen een lichte paniekaanval voel opkomen. Niet omdat ik bang ben voor slecht nieuws van familie of vrienden, maar omdat ik weet dat daar misschien weer zo’n blauwe envelop in ligt.
De moderne galg? Niet van hout, maar van papier. De beul? Niet met een kap en een bijl, maar met een logo en een referentienummer.

Ik stel me soms voor dat ergens op een anonieme verdieping een man in een kapmantel van belastingformulieren rondloopt. Geen zwaard, geen touw — slechts een enorme papieren bijl, zorgvuldig opgemaakt in drievoud. Wanneer hij slaat, is het niet met staal, maar met Excel-sheets en beleidsregels.
“U hebt niet tijdig gereageerd op onze vorige brief,” zegt hij zacht, terwijl zijn stempel neervalt als een bijlslag.

En daar sta ik dan, de burger — niet onthoofd, maar wél ontdaan van energie, tijd en (soms) hoop. Ik steek mijn lege portemonnee omhoog, alsof dat iets uitmaakt. De beul fronst, noteert iets in zijn systeem, en verdwijnt weer in de mist van bureaucratie.

📄 De echte pijn: formulieren in plaats van bloed

Wat het ergste is? Het geweld is administratief. Geen bloed, geen schreeuw — alleen pagina’s, portalen, wachtmuziekjes en automatische antwoorden.
Je sterft niet van een enkele klap, maar van duizend kleine handelingen. Een formulier te laat. Een foutje in vakje 2C. Een vergeten bijlage.

En telkens opnieuw dat gevoel: niet als burger behandeld worden, maar als dossier, als nummer, als een veld in een spreadsheet.

🤡 Humor als overlevingsstrategie

Daarom lach ik erom. Want als je niet lacht, huil je.
In mijn hoofd teken ik een strip: de Belastingdienst als een karikatuur van zichzelf, een reus opgebouwd uit stapels papier, tegenover mij — een miezerig figuurtje met een lege portemonnee en een glimlach die eigenlijk een snik is.

Het is satire, maar met een kern van waarheid. Humor is soms de enige manier om machteloze frustratie om te zetten in iets menselijks.

💬 Een oproep (tussen de regels door)

Begrijp me goed: ik geloof in belastingen. In solidariteit, in bijdragen aan de samenleving. Maar het systeem mag niet zo zwaar worden dat het mensen verplettert. De beul hoeft niet afgeschaft — hij moet gewoon zijn kap afzetten en laten zien dat er een mens onder zit.

Misschien begint dat met iets eenvoudigs: een telefoontje zonder wachtrij, een begrijpelijke brief, een beetje begrip.

Tot die tijd blijf ik mijn satirische tekeningen maken.
Mijn pen is mijn bijl — maar dan van papier.

🖋️ Slotgedachte

We leven in een land waar de burger niet bang zou hoeven zijn voor de envelop.
Misschien is dat wel het échte symbool van vrijheid:
een brievenbus die geen angst oproept.