🌿 Het Moeras van de Belastingdienst
Er was eens een mens die gewoon zijn zaakje netjes wilde oplossen.
Geen fraudeur, geen cowboy. Gewoon iemand die dacht: als ik alles eerlijk invul, komt het goed.
En toen kwam daar die eerste brief van de Belastingdienst.
“We willen u graag helpen”
Dat klinkt vriendelijk, toch?
Je beantwoordt de vragen. Je stuurt wat bonnetjes mee, een overzichtje hier, een toelichting daar.
En ergens denk je zelfs: fijn dat ze zo grondig zijn.
Maar dan volgt e-mail twee.
En drie.
En vier.
Elke keer “ter aanvulling” of “voor uw eigen duidelijkheid”.
En plotseling zit je in een gesprek dat nooit ophoudt.
Een gesprek waarin elke zin begint met:
“Volgens artikel 2.7, lid 3, sub b…”
En elke nieuwe regel trekt je iets verder het moeras in.
De regels kruipen als water
Ze vinden meer regeltjes. Nog meer jurisprudentie. En nog een uitzondering op de uitzondering.
Zogenaamd om je te helpen.
Ze citeren arresten alsof het bijbelteksten zijn. Jij zoekt ondertussen naar een droge plek om te staan.
En telkens denk je: Nog één document, dan is het klaar.
Maar dat document roept drie nieuwe vragen op.
Het moeras borrelt.
“Het mogen maken van een vergissing”
Dat klinkt als een geruststelling, toch?
Maar in werkelijkheid is het het startschot van de jacht.
Want zodra jij toegeeft dat er iets niet helemaal klopte, wordt het hele dossier opengetrokken.
Je wordt niet geholpen — je wordt geanalyseerd.
Tot achter je komma’s.
En dan, ineens…
Een brief met de titel:
“Nadere beoordeling en voorlopige aanslag.”
In bijlage A staat wat je had moeten weten.
In bijlage B waarom dat niet zo is.
En in bijlage C hoeveel je nu moet betalen.
Je probeert nog uit te leggen dat het een misverstand was — een vergissing, menselijk zelfs —
maar het moeras geeft niet terug wat het heeft genomen.
Het zuigt je stilletjes verder naar beneden.
De ontdekking
Je bent er ingetrapt. Niet omdat je dom bent, maar omdat het systeem slim is.
Het helpt je niet — het houdt je bezig.
En terwijl jij denkt dat je samen op zoek bent naar een oplossing, zijn zij allang bezig met de afrekening.
Wanneer de uiteindelijke aanslag binnenkomt, staat er in keurige taal:
“Wij hebben u alle kansen geboden.”
En dat is het moment dat je het snapt:
ze bedoelden niet helpen,
ze bedoelden uitwringen met een glimlach.
Het moeras blijft
Je kijkt nog één keer naar dat blauwe logo op de brief.
Daarachter het grijze gebouw, de keurige letters: BELASTINGDIENST.
En onder je voeten?
Datzelfde moeras uit de tekening — met riet, mist en de echo van je eigen beleefdheid.
📌 Naschrift:
Soms is het goed om even stil te staan bij hoe absurd dit is.
Want zolang we blijven doen alsof dit normaal is — dat burgers verdrinken in hun eigen goede bedoelingen —
blijft het moeras groeien.
No Comments